2016-03-12 Enclusatrail

Zon, natuur, trailrun ... hoe lopen volop genieten is

Na 6 maanden 'out of race' door een gebroken staartbeen, tal van blessures, besluit ik om de supporterzijde nog eens te ruilen tegen de loperskant.
Op zaterdag 12 maart 2016 vindt de 2e editie van de Enclusatrail plaats. Dit is echter geen gewone wedstrijd.
Het parcours bestaat uit 90% onverhard terrein. Het hoogteverschil bedraagt 300m. Bosstroken met steile hellingen en afdalingen wisselen mekaar af.
Om 13 uur sta ik daar dan, midden tussen de 'echte' trailrunners aan de startlijn van de 10 km door het Kluisbos.
Gezien het terug de eerste wedstrijd is sinds lange tijd, zie ik het eerder als een training dan als een echte wedstrijd. De zon doet uitstekend haar best, dus ik neem me voor in de eerste plaats te genieten van mijn loopje.
Daar klinkt het startschot. De massa van een 200-tal lopers zet zich in beweging.
De eerste meters doorkruisen we de straten van het dorpje Amougies, maar al gauw verandert de ondergrond van vlak naar hellend en van weg tot wegel naar gebladerte met takken. Eens we door het bos lopen, volgen de roodwitte linten mekaar op. Volgens mij zijn vaak verschillende richtingen mogelijk. Ik ben dan ook blij dat er enkele mannen in mijn buurt lopen. Even verderop lijkt ons denkbeeldig pad onderbroken door prikkeldraad. Geen getreuzel, vlug eronder en weer doorlopen. Boven op de eerste helling moedigt een groepje supporters me aan: ‘Respect, eerste dame!’ ‘Ik als eerste vrouw?’, denk ik bij mezelf vol verbazing. Het is alsof deze woorden me vleugels geven. De daaropvolgende kilometers is er in de verste verte nog geen vrouw te bespeuren. Pas bij de bevoorrading zie ik de tweede vrouw naderen. Ik besluit om het drankje en koekje links te laten en gewoon door te lopen. Een Waals cola-snoepje van een medeloper en wat aanmoedigingen onderweg zorgen ervoor dat ik mijn tempo kan aanhouden en het gat met de achtervolging groot genoeg blijft. Bij de kasseistrook laat ik mijn benen met zo’n groot mogelijke passen naar beneden lopen. Na die afdaling volgt nog een kort, vlak stuk tegen de wind in. De beentjes willen precies niet meer mee. Maar willen of niet, mijn besluit staat vast: dit geef ik niet zomaar meer af. Dus hups, vooruit! Zo kom ik na 54 minuten als eerste dame onder de finishboog. De hele race op kop, niet te geloven. MMM wat een zalig gevoel!

Emilie Van de Walle