2016-04-09 Trail de la strange

Natte voeten, slijk overal, steile hellingen ... helemaal mijn ding!
Zaterdag 9 april 2016 - Trail de la strange

 
De avond voor de trailrun zoeken we nog even de weg op. Oeps! Volgens google maps ligt Hollange  op 3 uur rijden van hier aan de andere kant van België, in de provincie Luxemburg. Te laat. Dit hadden we beter moeten bekijken vooraleer we ons inschreven. Bovendien heb ik er echt wel zin in en is die afstand slechts bijzaak. Na een paar rek- en strekpauzes onderweg arriveren we in een typisch Waals dorpje. De seingever wijst ons een parkeerplaats aan. Al gauw raakt de straat vol met geparkeerde wagens. De man met de gele fluojas verricht inderdaad een nuttige dienst!
Even later speld ik mijn borstnummer op en maak ik me klaar om wat los te lopen. Vrijwel meteen merk ik dat het een pittig parcours zal worden. Ik kan geen 50 meter na elkaar vlak lopen. Maar goed, ik ben gekomen uit West-Vlaanderen om hellingen op en af te lopen. Laat ze maar komen!
De lopers voor de 32km en de 16km zijn al van start gegaan. Om 15u30 klinkt de ''C'est parti!'' door de micro en de 100 lopers zetten zich in gang voor een trailrun van 8,6 kilometer. Ik ben goed mee van bij de start en loop in 3e positie algemeen (M en V). Ik verwacht elk ogenblik een stormloop van mannen en vrouwen die me links en rechts voorbij steken, maar dit gebeurt niet. Vlak na de bocht doemt al een eerste helling op, gevolgd door een lange klim in lang gras. Daarna lopen we op een heuvelrug, de boomstambrug over, dwars door moerasvelden waar ik tot aan mijn knieën in het slijk zak. Ik trek me omhoog met behulp van touwen  tot bovenaan de steile boshelling. Het 'pad' loopt verder kronkelend door het bos. Alsof dit parcours nog niet zwaar genoeg is, sturen ze ons bij de laatste kilometer nog dwars door een rivier. Met zompende schoenen loop ik voor de laatste keer een steile helling op door het bos en laat ik mijn benen hun gang gaan tijdens de lange afdaling tot aan de finish. Ongelooflijk blij, kom ik na 52'49'' als eerste vrouw aan. Fjieuw. Dit parcours kan wel tellen als trailrun!
Bij de prijsuitreiking op het podium vraagt de speaker de naam van mijn club.
 'AC Staden', vertel ik glunderend.
Met een heleboel vuile kleren, nog vuilere schoenen, maar met een zalig gevoel keren we huiswaarts.
Geen twijfel meer: het was de rit heen en terug  meer dan waard. Ik kijk al uit naar de volgende trailrun!

Emelie